Dit bed

Erwin J.O. Kompanje Uncategorized

            Samen met mijn lief heb ik ons bed opgemaakt. Schone lakens, schone dekbedhoezen, schone kussenslopen. Waarom voelde dit zo verwarmend, zo intiem? Het was onverwacht een breekbaar en gelukzalig moment. Is het omdat wij dit bed, juist dit bed, al meer dan dertig jaar delen? Omdat wij in dit bed elkaar honderden malen hebben omhelsd, bemind, gestreeld en in elkaars armen de slaap hebben gevat? Is dat het? Is het omdat in dit bed onze zoon is verwekt op een heldere zomeravond in juli 1998? Omdat in dit bed wij ons enige weken later in verwondering realiseerden, dat hij verwekt was? Omdat mijn lief hem in dit bed uit haar borst heeft gevoed. Omdat in dit bed wij samen warme tranen hebben gehuild om de alles verkillende kanker in de borst van mijn lief? Omdat ik in dit bed haar, in angstige verwarring, heb vastgehouden terwijl zij, verziekt door de chemotherapie, haar ziel en zaligheid eruit kotste? Verhitte tranen. In dit bed beleefden wij samen onze ontredderende angst. Omdat wij in dit bed vele malen tegen elkaar gezegd dat we van elkaar hielden en elkaar wel te rusten zeiden? Is het omdat wij juist hier, in dit bed, de vanzelfsprekendheid van de intimiteit van naast elkaar zijn ervaren? Is het niets meer dan dat. Zullen wij dit bed nog delen als wij oud en vol met slaap zijn?

            Wat graag zou ik thuis, in dit bed, sterven. Honderden mensen heb ik in ziekenhuisbedden zien overlijden. In vreemde bedden waarin honderden voor hen gelegen hebben en anderen in gestorven zijn. Klinisch en kil. Zonder intimiteit en bezien door vreemden, het overgaan van het leven naar de dood. 

            Vrijwel altijd is het sterven beschamend, lelijk, ontluisterend en vaak ook walgelijk. Zonder waardigheid. Sterven en dood hebben zelden grandeur. Het uitgezakte levenloze lichaam. Geen wil meer om afvalstoffen binnen te houden. Lekkend, kwijlend, onwelriekend. Geen kracht of besef meer om de lelijkheid te verbergen. Mooie en aantrekkelijke mensen worden lelijk in de dood. Daarom is het vooruitzicht om te sterven in een ander bed beangstigend. Ik wil mijn sterven alleen zichtbaar laten zijn voor hen waarvoor ik bij leven mij heb laten zien zonder schaamte. Zodat zij dat voor anderen kunnen verbergen. Laat de dood mij daarom thuis bezoeken. In dit bed. Het is niets meer dan dat.

            Op zondag 3 oktober 1876 schreef Edmond de Goncourt in zijn dagboek: ‘Wat ik God in de eerste plaats vraag, dat is om in mijn eigen huis, mijn eigen kamer dood te mogen gaan. De gedachte om bij anderen te moeten sterven vind ik afgrijselijk’..

13 gedachtes over “Dit bed”

  2. Mooie overdenking Erwin, dank je. Beangstigend vind ik het sterven in een ander bed niet, wel vind ik het geen fijne gedachte omdat het bijna altijd staat voor dood door een kwaal, een afsluiting van periode van ziekte en pijn. Maar ik hoop hetzelfde, zowel voor mijzelf als voor mijn liefste: dat wij in ons eigen bed dood zullen gaan. Wij hebben dan ook met elkaar afgesproken dat we, ook bij ziekte, voor elkaar zullen proberen om de laatste momenten in ons eigen bed door te kunnen brengen.

    Like

    Beantwoorden

  5. Prachtig!
    De man van mijn beste vriendin ligt in een ziekenhuisbed op de dood te wachten. Zo graag had hij in zijn eigen bed gelegen. Helaas is hij zo ziek dat hij een rit met de ambulance niet aankan en tijdens de rit zal overlijden. Intens verdrietig.

    Like

    Beantwoorden

  6. Kippenvel Erwin, en tranen van ontroering.

    Ik kan het zo voelen.

    En, de meest bijzondere momenten in mijn leven waren het aanwezig mogen zijn bij het overgaan van zowel mijn opa (in 1977), mijn schoonmoeder (in 2020) en mijn vader (in 2021). Alledrie in de thuisomgeving. En zonder uiterlijke strijd. Goud waard inderdaad om thuis te mogen overgaan.

    Een tante van me, die haar hele leven heeft gezorgd voor anderen, is geïsoleerd in het ziekenhuis gestorven (in België) in 2020. Eén zoon mocht erbij zijn in isolatiepak met masker op. Ik wil even mijn aandacht nog aan haar geven.

    Groetjes,

    Martien

    Touching Sounds

    06 4476 4290

    http://www.touchingsounds.nl http://www.touchingsounds.nl

    Like

    Beantwoorden

  9. bedankt voor deze eerlijke column. Tranen over mijn wangen ook vanwege dankbaarheid dat wij ook nog zo’n bed hebben met al die ontroerende herinneringen vol liefde, passie en emotie.

    Like

    Beantwoorden

  10. Mooi Erwin……….ik slaap nog elke nacht in het bed waarin mijn vrouw en ik elkaar beminden, waarin we lachten en huilden, waarin zij ziek was, waarin zij is overleden en waarin zij, met open ramen, gekoeld door de vrieskou van buiten, op haar crematie lag te wachten.

    Dat bed is me dierbaar, het heeft zoete en zoute herinneringen, maar het hoort bij ons.

    Like

    Beantwoorden

  11. Beste Dr. Erwin J.O. Kompanje,

    Dank voor deze nieuwsbrief met het nieuwste en prachtigste column ooit.

    Nooit eerder kwam een column zó bij mij binnen als deze. Het roept zo’n stroom van emoties en gebeurtenissen op dat ik er zelfs een traantje bij weg heb gepinkt.

    Ik zal u niet belasten met de belevenissen die tot mijn emoties hebben geleid.
    Wel wil ik u en uw lief van harte toewensen om nog vele jaren samen het bed op te mogen maken. En dat, zodra uw tijd is gekomen, uw (geheel begrijpelijke) wens om in eigen bed te mogen sterven zal worden vervuld.

    Met een harte-groet voor uw beiden,
    Helen

    Like

    Beantwoorden

  12. mooie tekst! Helemaal waar… in dit bed!

    Echter…. wij gaan er niet over.

    De dood komt geen seconde te vroeg of te laat! Altijd op het juiste moment, als het tijd is om over te gaan.

    In je bed, naast je bed, onder je bed, of ver van je bed. Daar waar het dàn voor iedereen goed is…. hoe vreemd ook, wij gaan er dan niet meer over!

    Like

    Beantwoorden

Geef een reactie op mam.adriaansen@gmail.com Reactie annuleren